Column

Maastrichtse Clubcard (16-11-98)

Ook in Maastricht wordt je op woensdag en donderdag bedolven onder een grote
stapel reclame- en leugenblaadjes van het kaliber Trompetter en De Uitkijk.
Natuurlijk staan ze ook hier vol met onnozele reclames en aankondigingen van
derderangs evenementen, toch ligt de amusementswaarde van de krantenpapieren
drukwerkjes in Maastricht hoger dan elders. En dat is met name te danken aan
de wekelijkse aandacht voor de plaatselijke voetbaltrots. Nooit is er een
vuiltje aan de lucht, altijd ziet de toekomst er zonnig uit en wordt de
volgende wedstrijd vol vertrouwen tegemoet getreden en dat terwijl wij toch
allemaal beter weten, nietwaar?

Zelfs als het onderwerp clubcard ter sprake komt weet de club haar
enthousiasme nauwelijks onder stoelen of banken te steken en in
tegenstelling tot vrijwel alle andere clubs te melden dat MVV hier totaal
geen problemen mee heeft, neen zelfs baat zou hebben bij de plastieken
supporterspas die de KNVB ons in samenwerking met politiek Den Haag in de
maag heeft gesplitst. Hebben we hier te maken met een schaamteloos staaltje
kontlikkerij naar de KNVB en clubcardführer Van Praag toe of zit de club met
haar 3 tot 4 duizend vaste supporters inmiddels aan haar plafond, clubcard
of niet? Wie zal het zeggen?

In ieder geval kan degene die verantwoordelijk is voor deze uitspraken nooit
en te nimmer in het bezit zijn van een gezond en kloppend voetbalhart, want
als we naast het Bosmanarrest en de kuddes op hol geslagen spelersmakelaars
en zaakwaarnemers een derde oorzaak moeten aanwijzen voor de teloorgang van
onze nationale competitie dan is het toch echt wel de clubcard: De gewone
man mijdt het voetbalstadion en de echte supporter wordt het bezoeken van
een uitduel veelal schier onmogelijk gemaakt. En zo zijn de niet-topclubs
weer eens de dupe.

De clubcard als symbool voor de denkwijze van de KNVB en enge
clubbestuurders als Karel Aalbers. Natuurlijk past het allemaal mooi in het
beeld dat de voetbalbond en de heren en dames politici in Den Haag zo graag
voor ogen zien: Moderne staanplaatsloze voetbalstadions waarin de
kuipstoeltjes worden bezet door welgestelde gezinnen en zwaar tafelende
zakenlieden achter het glas in de verwarmde businessruimten. Jan met de pet
maakt gebruik van zijn peperdure decoder om te kunnen genieten van zijn club
die zijn ziel verkocht aan één of andere Betaal-TV-gigant. Geen beledigende
liederen, geen supportersrellen (die vinden dan wel elders en onder een
andere naam plaats. Of dachten de heren bobo¹s dat een skinhead uit de
Oostelijke Mijnstreek plots geen zin meer zou hebben om af en toe eens een
grootgebekte Maastrichtse Wibra-kakker voor zijn muil te rossen? Die
situatie heeft de overheid nu eenmaal zelf gecreëerd en heeft weinig met
voetbal te maken). Conclusie: veel geld, geen sfeer!

Maar blijven de gezapige gezinnetjes en de corrupte zakenbonzen nog wel
komen als er geen sfeer meer is? Dat is nog maar de vraag. Want wat is nou
eigenlijk de meerwaarde van een stadionbezoek? Is dat niet juist die niet te
omschrijven sfeer? De spreekkoren die bij de spelers net dat extra beetje
adrenaline door de aderen laat stromen, de haast orgastische bevrijding na
een doelpunt, het feest na de overwinning? Met alle mediacontracten en
pay-TV uitzendingen is deze voetbalambiance voor velen nog de enige reden om
zich in het weekend naar het stadion te begeven. Helaas voor hen hebben veel
clubs, en met hen de KNVB, niet door dat ze juist de mensen die voor deze
sfeer zorgen systematisch proberen te weren in het stadion van de toekomst.
Kaartjes worden onbetaalbaar en de behandeling door ordediensten en politie
doet vermoeden dat er een IRA-aanslag op stapel staat waarvoor iedereen die
niet op een overdekte zitplaats wil plaatsnemen bij voorbaat verdacht is.
Met het verdwijnen van de echte die-hards zal de sfeer uiteindelijk helemaal
verdwijnen met als gevolg dat de resterende bezoekers uiteindelijk ook
wegblijven. Geen sfeer betekend dus onherroepelijk minder publiek, mindere
prestaties en dus een daling van de inkomsten.

Vooralsnog lijkt niemand hiervan wakker te liggen en wordt er nog hardop
gedroomd over multifunctionele stadions met enkel zitplaatsen,
internationale ambities, aandelenkoersen, Portret- en televisierechten,
Europese topcompetities, prestigieuze toernooien, vercommercialiseerde
finales en het lonkende goud aan het einde van de regenboog. Maar wacht
eens... Zou het daarom zijn dat in Maastricht de clubcard zo wordt bejubeld?
Omdat men absoluut niet in de gaten heeft wat er speelt? Woorden als
OEuropees¹, Oambities¹, Omiljoenentransfers¹, Ofinale¹ en Ogoud¹ komen in
het MVV-vocabulaire immers helemaal niet voor.

A.N. Tipier